Drie is te veel! 1/2 marathon Texel

25 september as loop ik de halve marathon van Texel en laat ik mij sponsoren voor onderzoek naar diabetes type 1. Tot 2 jaar geleden liep ik de halve marathon spreekwoordelijk met 2 vingers in mijn neus. Nu ik type 1 heb is 21 kilometer nog steeds 21 kilometer. Mijn lichaam is echter mijn lichaam niet meer. Vroeger was het schoenen aan en gaan. De wedstrijd begint tegenwoordig al uren voor de start. Tijdig insuline afbouwen, voldoende koolhydraten opbouwen en proberen op een ideale waarde te starten. Tasje met bloedsuikermeter mee, suiker voor te lage waardes, insuline voor te hoge waardes en onderweg regelmatig meten om de stand van zaken te bekijken. Kortom; een heel gedoe, waar je eigenlijk helemaal geen zin in hebt. Nu zal je waarschijnlijk denken; daar vraag je om als je een halve marathon gaat lopen met diabetes type 1. En dat klopt! Op dat moment vraag ik er zelf om. Wel nu; dat is precies het punt dat ik wil maken. De realiteit is namelijk dat het nadenken over hoeveelheden insuline, aantallen koolhydraten en hoe dat zich verhoudt met wat je die dag gaat doen iets is waar een diabeet elke dag over na moet denken. 'Spontaniteit moet je plannen'. En op al die momenten vraag ik er niet om. Een heel gedoe waar ik eigenlijk helemaal geen zin in heb! Ik ben de tweede generatie met type 1. Dat kan toeval zijn. Het kan ook geen toeval zijn. Nu overleef ik het wel (of dat positief is laat ik aan jullie); maar het is niks voor kleine boefjes en kleine prinsesjes. Kinderen horen niet met naalden te spelen. Hier mag geen derde generatie bij. En met goed onderzoek moet dat kunnen. Wij gaan van type 1 naar type geen! Onderzoek kost geld. Help je ook mee?